Modlitwa dziękczynna za Jana Pawła II
W podziękowaniu za świętego Jana Pawła II
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za Kościół święty, w którym
Jezus Chrystus – Twój Syn Jedyny
żyje w Słowie i Chlebie –
Pokarmie duszy i ciała każdego człowieka,
Jego Najświętszej Ofiary – Eucharystii
w pielgrzymce wiary Twego Ludu
do Domu w niebie.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za kapłaństwo sakramentalne
Papieża, biskupów, prezbiterów
posłanych dla składania Tobie chwały,
w służbie zbawienia świata,
dla głoszenia Ewangelii aż po krańce Ziemi,
i szafarstwa sakramentów Kościoła,
oraz za powszechne kapłaństwo wiernych.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za poczęcie Karola Wojtyły,
Bożego daru i owocu małżeńskiej miłości
mężnych Emilii i Karola Wojtyłów,
którego ustrzegłeś od aborcji,
aby mógł żyć Totus Tuus dla wypełnienia
apostolskiego posłannictwa w świecie,
dla wzrostu Królestwa Bożego.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za ojczystą Ziemię – Wadowice i Kraków,
maryjną Kalwarię Zebrzydowską,
w której „wszystko się zaczęło”:
dzieciństwo i młodość Karola,
osieroconego przez kochającą Matkę,
zawierzonego Maryi przez troskliwego Ojca,
„odkrytego” w życiowym powołaniu
przez Arcybiskupa Adama Stefana Sapiehę.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za Karola decyzję wstąpienia do podziemnego
Krakowskiego Seminarium Duchownego,
jako fizycznego pracownika w fabryce Solvayu
w okresie niemieckiej okupacji Polski,
pod groźbą surowych represji władz okupanta,
wobec spragnionego wyzwolenia Narodu;
za doznane dobro od wielu ludzi
w tym trudnym czasie drugiej wojny światowej.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za owocny czas formacji seminaryjnej,
kształtującej powołanie tajnego seminarzysty Karola,
uwieńczonej święceniami kapłańskimi
w dniu 1 listopada roku 1946,
w Uroczystość Wszystkich Świętych
w prywatnej kaplicy Arcybiskupów Krakowskich,
w niewielkiej grupie krewnych i przyjaciół,
bez udziału swego Ojca, utraconego w nagłej śmierci.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za Mszę świętą prymicyjną na Wawelu,
za czas wyjazdu Neoprezbitera,
na dalsze studia do Wiecznego Miasta;
za Jego formację teologiczną i duszpasterską
wpisane w intensywne „uczenie się Rzymu”;
za Jego młode kapłaństwo, które wpisało się
w nowy wymiar europejski i uniwersalny,
w stolicy i sercu chrześcijaństwa.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za powrót Kapłana Karola Wojtyły do Polski ,
za pracę duszpasterską, naukową i profesorską,
oraz ustawiczną troskę o bycie kapłanem coraz pełniej;
za nominację na biskupa pomocniczego w Krakowie (1958)
oraz na arcybiskupa krakowskiego w roku 1964;
za troskę o człowieka, o życie, o rodzinę, o młodzież
w komunistycznej dyktaturze z wojującym ateizmem.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za wezwanie uczestnika Drugiego Soboru Watykańskiego
na członka Kolegium Kardynalskiego w roku 1967,
za wybranie Namiestnikiem Chrystusa, Następcą świętego Piotra
w dniu 16 października 1978 roku,
by mógł wprowadzić Kościół w trzecie tysiąclecie,
z Jezusem Chrystusem, Który wczoraj i dziś,
ten sam także na wieki (Hbr 13, 8),
Któremu – bez lęku – trzeba szeroko otworzyć drzwi,
wszelkie drzwi …
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za to niezwykłe Papiestwo z dalekiego Kraju,
ocalone 13 maja 1981 roku przez Maryję,
które ogarnęło miłością Dobrego Pasterza
całą ludzkość i osobę każdego człowieka,
zwłaszcza młodego, który mógł, i nadal może
odnajdywać sens swego życia;
które promieniowało czułym ojcostwem
na wielkie rzesze wiernych podczas podróży apostolskich
do niemalże wszystkich zakątków świata,
dla wszechstronnego dialogu i cywilizacji życia i miłości;
za bycie człowiekiem modlitwy i Słowa Bożego,
ofiarnie i niestrudzenie głoszącego Ewangelię
mocą Ducha Świętego dla „nowej ewangelizacji”.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za drogocenny depozyt katolickiej wiary i moralności
zawarty przez Jana Pawła II w homiliach, katechezach,
orędziach, przemówieniach, encyklikach, adhortacjach,
listach, Katechizmie Kościoła katolickiego,
w nauczaniu Światowych Dni Młodzieży,
który w mrokach dechrystianizacji jest światłem
niegasnącym i niewyczerpanym pokarmem
dla umocnienia braci w wierze,
oraz dla wszystkich ludzi poszukujących
prawdy, dobra i piękna.
Dzięki składam Tobie, Panie Boże, Ojcze nasz,
za Paschę roku 2005 z ostatnim błogosławieństwem Jana Pawła II,
za Niedzielę po Wielkanocy – Święto Miłosierdzia Bożego,
ratunku dla ludzkości;
za godzinę odejścia wiernego Sługi do Twego Domu,
gdzie jest mieszkań wiele – jak zapewnia Jezus;
za okrzyk modlącego się Ludu: Santo subito!
potwierdzony kanonizacją 27 kwietnia 2014 roku;
za Jego świadectwo cierpienia i godnej śmierci,
jako niezapomnianej lekcji człowieczeństwa;
za Eucharystię na Placu Świętego Piotra w Rzymie
w dniu pogrzebu Jana Pawła II, Ojca Świętego,
który oręduje za nami do Ciebie, Ojcze nasz!
s. Stanisława Buksa FMA
Powyższa modlitwa dziękczynna do Pana Boga została napisana z inspiracją książki: Jan Paweł II, Dar i Tajemnica, W pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich, Kraków 1996.
