Święty Alfons Maria Liguori w roku 1732 w miejscowości Scala (królestwo neapolitańskie) założył Zgromadzenie Misjonarzy Najświętszego Zbawiciela, nazwane później (od roku 1749) Zgromadzeniem Najświętszego Odkupiciela, współczując ubogim, a zwłaszcza mieszkańcom wsi, którzy stanowili wtedy znaczną część ludności. Członkowie Zgromadzenia, idąc za samym Odkupicielem, mieli głosić Ewangelię ubogim: „Posłał mnie głosić Ewangelię ubogim” (Łk 4,18).
Założyciel Zgromadzenia i jego współbracia, a wśród nich szczególnie św. Gerard Majella, usiłowali zaradzić duchowym potrzebom, których w tych czasach doświadczali ubodzy mieszkańcy wsi. Czynili to głównie przez misje, ćwiczenia duchowne i, za wzorem św. Pawła Apostoła, przez renowacje (por. Dz 15,36).
Święty Alfons – jak to sam niejednokrotnie pisał w swoich listach – gorąco pragnął przepowiadać Ewangelię zarówno niechrześcijanom w Afryce i Azji, jak i chrześcijanom odłączonym od Kościoła katolickiego, np. mieszkającym w Mezopotamii nestorianom. Starał się też zapalić swoich synów duchem apostolskim wprowadzając do Reguły ślub ewangelizowania niechrześcijan (1743), który jednak został zniesiony przez Stolicę Apostolską (1749).
Św. Alfons wierzył niezachwianie, że jego Zgromadzenie pod opieką Najświętszej Dziewicy Maryi będzie gorliwie współpracowało z Kościołem w dziele pozyskania świata dla Chrystusa. Starał się usilnie, aby Zgromadzenie rozszerzało się i umacniało zarówno przez ślub wytrwałości (1740), jak i przez śluby proste, a równocześnie dążył do tego, by uzyskało zatwierdzenie Najwyższej Władzy Kościoła.
Osiągnął to, gdy 25 II 1749 r. papież Benedykt XIV zatwierdził uroczyście sam Instytut oraz jego Konstytucje i Reguły. Od tego czasu współbracia składali śluby proste uznane powagą Stolicy Apostolskiej. Te śluby proste na mocy Konstytucji Apostolskiej Leona XIII „Conditae a Christo” (8.XII.1900) otrzymały charakter zakonnych ślubów publicznych.
Dzięki niezmordowanej działalności św. Klemensa Marii Hofbauera (zm. w 1820), obdarzonego „przedziwną mocą wiary i cnotą niezwyciężonej stałości”, Zgromadzenie nasze rozpowszechniło się poza Alpami. Znalazło tam nowe tereny dla apostolskiej gorliwości i za przyzwoleniem św. Alfonsa, który został o tym powiadomiony, przyjęło nowe formy misyjnej działalności.
Zgromadzenie rozwijało się w różnych częściach Europy, a z inicjatywy O. Józefa Amanda Passerata (zm. w 1858) przekroczyło ocean i zaczęło się krzewić na ziemi amerykańskiej, gdzie szczególnie gorliwie pracował św. Jan Nepomucen Neumann. Następnie objęło inne kraje i rozprzestrzeniło się na cały świat.
W ten sposób Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela stopniowo obejmowało różne dziedziny działalności apostolskiej, podejmując dzieło misyjne zarówno wśród katolików, jak i niechrześcijan, w końcu i braci odłączonych od Kościoła katolickiego.
W tym samym duchu misyjnym Zgromadzenie prowadzi także studium naukowe Teologii Duszpasterskiej, naśladując w tym św. Alfonsa, który w roku 1871 został ogłoszony Doktorem Kościoła, a w 1950 ustanowiony Patronem spowiedników i moralistów. W ten sposób Zgromadzenie stara się wytyczać pewną drogę życia według wymogów Ewangelii i zdobywania chrześcijańskiej doskonałości w złożonych warunkach obecnych czasów.
Wszyscy zatem współbracia, kontynuując dzieło misyjne Najświętszego Odkupiciela i Apostołów, starają się usilnie zachować ducha swego Założyciela św. Alfonsa, dostosowując go ciągle do misyjnego dynamizmu Kościoła, szczególnie w tym, co dotyczy ubogich i pomagając – w miarę możliwości -współczesnemu światu w rozwiązywaniu bardziej naglących problemów.
Aktualnie jest obecne w ponad 80 krajach, ma 40 prowincji, w których pracuje ponad 4 tys. redemptorystów. Wydało 4 świętych i 15 błogosławionych.
